امام رضا علیه ‏السلام :

از ما نیست آن كه دنیاى خود را براى دینش و دین خود را براى دنیایش ترك گوید .

)بحارالأنوار:346/ 78

بوی خوش کدام بهار است که شامه زمین را می‏نوازد؟ هوای پیراهن کدام یوسف است، که دنیا رابه سرمستی فرا خوانده است؟ این همه پروانه شناور در هوای عشق، زاده کدام لبخند است؟

آری ! رستاخیز عشق است. زمین، به مهمانی آسمان می‏رود. اهالی ملکوت، کجاوه هدایت را به دوش گرفته ‏اند. دسته دسته ستاره، پشت در خانه موسی بن جعفر علیه ‏السلام صف کشیده ‏اند تا رضای الهی را در رضای تو بجویند.

خورشیدی از دامان «نجمه» طلوع کرده است تا سرنوشت تاریک دنیا را به روشنایی و روز برساند.

خوش آمدی ای هشتمین خورشید!

تو آمدی تا پرندگان خوش الحان، آشیان گزیده بر شاخسار نگاهت، دنیا را زیر پر و بال سعادت بگیرند. تا در تاریکنای دنیا، آفتاب لبخندت، «شمس الشموس» لحظه‏ های بی‏ کسی انسان باشد. تو در ادامه مهربانی خدا در مقدس ‏ترین دقایق موعود، زاده شدی، تا خواب تمام باغستان ‏های عقیم، از عطر نفس ‏های تو، به شکوفایی و رویش برسد.

شور آمدنت، چه رستاخیزی بر انگیخته در چهار گوشه عالم! درختان صف به صف، شکوه جاودانه آمدنت را به تماشا ایستاده ‏اند و آبشارها، قد کشیده ‏اند زلالی و سرفرازی نگاهت را. جاده ‏ها، شوق رسیدنت را، سراسیمه دویده‏ اند.

 بوی تو وزیدن گرفت و تمام گردنه‏ ها به سمت مدینه چرخیدند. تمام دشت‏ ها پیراهن گل به تن کردند.

نزول جاودانه مهربانی‏ات، بر شوره‏ زار غربت و تنهایی زمین، خجسته باد.